Toronto en Algonquin Park

De druk op onze oren neemt toe terwijl de lift snel omhoog zoeft. We zien de auto’s steeds kleiner worden en de glanzende bankgebouwen waar we een half uur geleden nog tegenop keken, gaan we nu zo voorbij. De CN-tower is het beste begin van onze reis. De middag ervoor landden we op Toronto Airport. Vanuit de lucht zagen we al een oneindige stad, de grootste van Canada. Maar die CN-toren stak toen al boven alles uit. De toren is gebouwd door de Canadese spoorwegen om de grootsheid van de Canadese industriële vooruitgang te laten zien. Een opmerkelijke tegenstelling in een land waarin iedereen nuchter is, juist niet pocht met grootsheid en rijkdom, zoals de Amerikaanse buurman aan de zuidgrens. Maar okè, het uitzicht vanaf het uitkijkplatform van de CN-toren op 346 meter hoogte is indrukwekkend. De hoge torens van het zakendistrict, met daarachter de laagbouw van de wijken en daarachter oneindige voorsteden. Aan de oostkant kijken we zover we kunnen over Lake Ontario.

Toronto is een wereldstad zonder dat je doorhebt dat je in een wereldstad zit. Tuurlijk, de gebouwen zijn hoog, de afstanden zijn groot en de bevolking divers. Maar het is er schoon, ruim en vriendelijk. Langs de kade van Lake Ontario kun je eindeloos wandelen door de parken, we huren een fiets en fietsen door een hippiewijk die je zo in het San Francisco van de jaren 60 verwacht. ‘s Avonds stroomt iedereen naar het Entertainment District, waar grote theaters zitten en je heerlijk kunt eten en drinken. Terrassen zijn uniek in Canada of de VS, maar hier vind je ze volop. Na opnieuw een goede steak te hebben gegeten, nemen we de metro naar ons hotel. Morgen, na ons standaard ontbijtritueel bij Eggsmart, kan onze roadtrip beginnen!

Twaalf uur later verdwijnt de stad langzaam achter ons. Vijf banen worden er uiteindelijk twee en het verkeer om ons heen wordt steeds rustiger. De stad verandert in boerderijen op keurig afgezette stukken land, en de boerderijen veranderen in ruige bossen. Na bijna drie uur rijden komen we aan bij Algonquin Park, het oudste nationale park van Canada. Het is bekend om zijn mooie hiking routes en kanomogelijkheden. Omdat we laat in de middag aankomen, lopen we een korte, maar stijle hikingroute. De bossen zijn dichtbegroeid en rotsachtig. Achter elke rots lijkt een zwarte beer of eland te zitten. Voordat het donker wordt, rijden we terug. We hebben honger en stoppen bij de enige eetplek in de omgeving. Drie mannen aan de bar kijken verstoord om naar de zojuist binnengekomen vreemdelingen. Licht ongemakkelijk gaan we zitten waar we door een vriendelijke boerenzoon worden geholpen. Gelukkig wordt het drukker in de ‘saloon’, totdat om half 8 de deur openzwaait en een grijzige man in een vrolijke polo ‘koet iefnink’ roept. In zuiver Rotterdams wordt er een biertje en een burgertje besteld bij de verbaasde barman. We kijken elkaar aan en grinniken.

De blauwe lucht is opeens weg als we de volgende ochtend opstaan. Het weerbericht op tv heeft het over regen en misschien wat onweer. Maar he, we zijn in Algonquin, dus we gaan kanoën. Helaas... het bedrijf dat de kano’s verhuurt, neemt zijn verantwoordelijkheid en laat niemand het water op. Vanaf 1 uur gaat het hard regenen, onweren èn hard waaien, zo vertelt een jongen. Het verhaal lijkt steeds erger te worden. We gaan dus in ieder geval niet kanoën. Omdat we nog een paar uur hebben voordat het onweer losbarst, besluiten we een paar mooie hike routes te doen. Opnieuw komen we langs mooie riviertjes, watervallen en rotspartijen. Hoe ongerept kan natuur nog zijn!

We rijden en wandelen de hele middag door het park. Af en toe schuilen we voor een regenbui, maar de onweer blijft weg. Wel begint het steeds meer te waaien. Een gekke, trekkende wind die steeds meer aanwakkert. We trekken ons er niks van aan. Rond vier uur besluiten we naar de volgende bestemming te rijden: Ottawa. Na een tijdje wordt de kabbelende countrymuziek opeens onderbroken door een hard alarm door onze radiospeakers. “This is an emergency alert of the Canadian Weather Services. We give a serious tornado warning for...”. Er volgen namen van steden en dorpen die we kennen uit de door ons geplande route van komend uur. Twijfelend kijken we naar de donkergrijze lucht die voor ons hangt.