Ottawa en Blue Mountain Lake

“No coffee today due to power failure”, het is de verontrustende boodschap op de voordeur van de Starbucks. Het is niks nieuws voor ons, op deze koude ochtend in Ottawa. De middag ervoor heeft noodweer en meerdere tornado’s rondom Ottawa voor veel vernieling gezorgd. Het waren die tornado’s waar we op de weg van Algonquin Park naar Ottawa voor werden gewaarschuwd. Meerdere keren schalde een soort NL Alert door onze auto, maar naast een harde wind en wat regen, zagen we gelukkig geen tornado’s. Pas ‘s avonds in ons hotel zagen we de ravage die het weer ten noorden van Ottawa had aangericht. Blijkbaar zijn we er net achteraan gereden...

The day after zijn er veel winkels en gebouwen in Ottawa gesloten. Gelukkig is er nog genoeg te zien. Parliament Hill vormt het middelpunt van de stad die tot hoofdstad van Canada werd gemaakt nadat Toronto en Montreal er onderling niet uitkwamen. De Engelse koningin Victoria maakte deze kleine stad aan de Ottawarivier tot belangrijkste stad van het land. Als je voor het parlement staat, heb je het idee dat je in Londen bent: het parlementsgebouw is volledig gebouwd in Westminster-stijl en in het midden staat een kopie van de Big Ben. Vanaf het parlement lopen we een rondje door het centrum van Ottawa. We komen langs de sluizen van Ottawa, waar boten 8 sluizen door moeten om de stad in te varen. Binnen een halve kilometer gaan de boten 25 meter omhoog. Toevallig komt er net een klein bootje binnen, we staan vol respect te kijken hoe de sluisbedienden nog steeds met de hand 8 loodzware sluisdeuren open moeten maken. We lopen door en klimmen een stuk. Vanaf Napiers Point kijken we uit over de stad. Het valt ons weer op hoe weinig hoge gebouwen er in de hoofdstad van het één-na-grootste land staan. In plaats van hoogbouw zien we statige monumenten en veel groen. Het past bij de nuchterheid, vriendelijkheid en liefde voor vrijheid van de Canadezen. Deze mentaliteit zorgt ervoor dat we ons al de hele week thuisvoelen. We eten nog een beavertail (dat is geen echte beverstaart, Mirna.. het is een soort lange, platte oliebol met een topping naar keuze) op het gezellige marktplein van Bywarts Markt en drinken nog een biertje op de Biermarkt. Na zonsondergang stappen we weer in onze auto, morgen wacht de grote oversteek naar de Verenigde Staten!

Nja, grote oversteek. De grensovergang gaat erg soepel voor Amerikaanse begrippen. Na het invullen van een stapel formulieren en het beantwoorden van vele vragen bij verschillende balies, rijden we binnen een half uur de VS binnen! De keurig aangeharkte tuintjes van de netgeschilderde huizen in Canada, maken plaats voor bouwpakkethuisjes met een afgetrapte pickup truck op de inrit. De benzine is opeens 40 cent goedkoper en mensen rijden opeens een stuk beleefder. We rijden door noorden van de staat New York, waar het leven en de natuur nog ongerept en ruig is. De herst begint al langzaam en de bomen kleuren langzaam geel en rood. Als we over 1,5 week terugrijden naar Toronto, zullen de bomen nog veel mooier en felgekleurder zijn, verzekert de eigenaar van een tankstation ons.

We rijden uren over kronkelwegen, dwars door de schitterende natuur. Af en toe passeren we een auto, nog minder vaak rijden we door een klein dorpje waarvan we ons afvragen of er nog mensen wonen. Aan het eind van de middag komen we aan in onze blokhut, direct aan het Blue Mountain Lake. De eigenaar van de 4 blokhutten verwelkomt ons hartelijk. Hij is de 3e generatie die dit kleine huisjespark beheert. We halen boodschappen bij de dichtsbijzijnde supermarkt, dat wil zeggen: bij een kruideniertje in een dorp 20 minuten verderop en steken dan de barbeque aan. Als de zon onder is, steken we bij het meer een kampvuur aan. Tot ‘s nachts praten, schrijven en lezen we, terwijl het knetterende vuur ons warm houdt. Dan komt Arnoud na een paar blikken IPA-bier tot een idee: binnen 2 minuten ligt hij in het ijskoude Blue Mountain Lake. Mirna zucht en kijkt grinnikend toe terwijl de beren en elanden in de wijde omgeving wakkerschrikken van het luide gespetter.