Mount Washington, Maine en Kinderhook

Na de zoveelste bocht op een autoweg dat meer lijkt op een geitenpad, zien we een uitkijkpunt. We parkeren de auto en doen de deur open. Althans, dat proberen we. Het waait buiten zo hard dat de autodeur amper opengaat. Een flinke duw en hij gaat open. We zijn halverwege onze klim naar de top van Mount Washington, de hoogste berg van noord-oost Amerika. De berg is vooral bekend om zijn wisselende weersomstandigheden, omdat het precies op de kruising van drie windvlakken ligt. Op 12 april 1934 werd hier de hoogste windsnelheid ooit gemeten, namelijk 372 km/u (een orkaan is vanaf 117 km/u). Naar de top van de berg is een zeer smalle autoroute aangelegd, zonder vangrail en recht langs het ravijn. Als we boven de bomengrens uitrijden, komen wolken in noodvaart op ons af. Het ene moment kunnen we amper 10 meter vooruit kijken, het andere moment kijken we ver de diepte in. Bovenop de top hangt een zware mist. De wind beukt ons letterlijk vooruit en de wolken vliegen langs ons heen. Af en toe moeten we ons vasthouden om overeind te blijven staan. Op de top staat een museum over de extreme weersomstandigheden van de berg, een meteorologisch centrum en een uitkijkpunt, waar vandaag vrij weinig te zien is, behalve als je een groot mistliefhebber bent. De weg naar beneden is misschien nog wel spectaculairder dan de heenweg. De auto moet uit zijn ‘automaatstand’ en in zijn eerste versnelling rijden we langzaam naar beneden. De remmen mogen zo weinig mogelijk worden gebruikt. Maar met de haarspeltbochten en het ravijn als blijvende vriend aan de passagierskant, remmen we soms toch echt. Om de 10 minuten pauzeren we, om de remmen te laten afkoelen.

Twee dagen eerder vertrokken we uit ons hutje aan Blue Mountain Lake. Na een paar dagen kanoën, barbecuen en zwemmen waren wij en de auto weer opgeladen voor de roadtrip. Via de kronkelwegen van Upstate New York, reden we langs idylische groene heuvels van Vermont, waar boerderijen uit een lieflijke tekenfilm lijken te komen. We maken een onmisbare stop bij de Ben&Jerry’s fabriek, waar elke dag duizenden mensen heenkomen voor een rondleiding door de fabriek (met ijsje op het eind!). Naast de fabriek staat een heuze Flavor Graveyard, waar een grafsteen staat voor elke ijssmaak die uit de handel is gehaald. Het regent inmiddels heel toepasselijk pijpenstelen, dus onder een paraplu staan we te huilen bij grafstenen van onder andere ‘Devils Food Chocolate’, de ‘Sugar Plum’ en de ‘Tennessee Mud’.

Na bijna 2 weken in de bossen rijden we richting de kust van Maine. De dorpjes hier hebben alles in zich wat je bij een klassiek havendorpje verwacht. Kleurrijke houten huizen met mooie gevels, kleine havens met jachtbootjes en overal kun je hier kreeft eten. Dé delicatesse van Maine die hier zo de zee uitkomt. We slapen in Portland, de grootste stad van de omgeving. Rondom de haven vind je hier overal goede (vis)restaurants en gezellige pubs, waar havenarbeiders met veel lawaai hun uitgaansavond hebben. Nadat het bier ook bij ons is ingedaald, gaan we de oceaan op. Vanuit deze omgeving kun je namelijk ook heel goed op walvissentocht. De zon schijnt en achterop het dek zitten we heerlijk. Een gids vertelt ondertussen wat algemeenheden over walvissen, als we opeens geroep klinkt. Er is een walvis gespot, nee zelfs 2! Als we opkijken, zien we een grote zwarte walvis uit het water springen. Met veel gedonder valt hij er weer in. Zijn vriendje ligt er rustig naast. Het is een indrukwekkend gezicht! Ook ander leven komt op onze boot af: zeehonden komen langs en een groep van vijf dolfijnen zwemt en springt een tijdje met de boot mee.

Vanaf de kust rijden we naar het zuidwesten. We komen aan een klein dorpje in het midden van de staat New York, Kinderhook. Dit dorp is in 1640 opgericht door een groep Nederlandse kolonisten, die dit gebied Kinderhoeck noemden. Het dorp heeft een rijke Nederlandse historie. Ook nu zie je nog veel Nederlandse namen als Hoes, Van Schaak en Van Buren voorbijkomen. We zijn in Kinderhook voor twee dingen. Als eerste is het de geboorte- en sterfplaats van Martin van Buren. Hij was de 7e president van de VS. De eerste die is geboren in de VS en de enige die geen Engels sprak als moedertaal. Je raadt het al: hij sprak gewoon Nederlands. Sinds Arnoud’s eerste bezoek aan Kinderhook in 2015 is Martin van Buren een van zijn helden. We bezoeken zijn graf en zijn huis, waar we een rondleiding krijgen.
De tweede reden dat we in Kinderhook zijn, is omdat het de woonplaats is van ex-senator Chris Gibson. Hij zat van 2013 tot 2017 in de Amerikaanse senaat en schreef vorig jaar een zeer interessant boek (“Rally Point: Five Tasks to Unite the Country and Revitalize the American Dream”). Via e-mail kreeg Arnoud contact met de senator en zo zaten we op een rustige zaterdagochtend aan de koffie met senator Gibson en zijn vrouw. Een zeer interessant gesprek over de Amerikaanse politiek, de geschiedenis van Kinderhook en de Nederlandse invloed op dit Amerikaanse gebied volgde. Na de koffie krijgen we een rondleiding door het dorp. Als we uit Kinderhook wegrijden, komen we langs het standbeeld van Martin van Buren, rustig zittend op een bankje. We zwaaien en slaan de highway op. New York City, here we come!