Watkins Glen en Niagara Falls

Het leuke aan een roadtrip is dat je soms op verrassende plekken terechtkomt, waar je nooit eerder van gehoord hebt. Zo kwamen we na ruim vijf uur rijden vanuit New York City aan bij de Finger Lakes. Dit zijn elf smalle meren in het noordwesten van de staat New York. We zochten naar een plek om de lange reis van New York City naar de Niagara watervallen te breken. Maar de Finger Lakes blijken niet zomaar ‘een tussenstop’. We hebben een hotel met grote glazen schuifdeuren die leiden naar een balkon, waar vanaf we een schitterend uitzicht over één van de meren hebben. Na een lange dag rijden is dit een heerlijke bestemming. Terwijl Mirna geniet op het balkon van de ondergaande zon, rommelt Arnoud nog wat in zijn koffer. Opeens ziet hij ook de mooie rode lucht en het dimmende zonlicht op het meer. In een flinke draf loopt Arnoud richting het balkon, “wat mooi, dat licht!” roepend richting Mirna. Ze reageert niet, maar te laat beseft Arnoud waarom ze niet reageert. Mirna’s rustmomentje wordt een halve seconde ruw verstoord door een keiharde klap. Als ze omkijkt ziet ze Arnoud naar zijn hoofd grijpen en op bed vallen. In volle vaart is hij zojuist tegen de glazen schuifdeur gelopen. Geschrokken rent Mirna naar binnen, maar binnen een minuut liggen we allebei huilend van het lachen op bed. De bult op Arnoud’s wenkbrauw heeft nog een paar dagen aangehouden en de glazenwasser van het hotel heeft er een klusje bij.

We slapen in het dorpje Watkins Glen, genoemd naar het bekendste natuurpark van de omgeving. Dit natuurpark staat bekend om zijn riviertje met elf watervallen, die dwars door een kloof loopt. De ijstijd heeft de rotsen gebroken en sindsdien hebben de watervallen alle ruimte om de bergkloof vorm te geven. We lopen de hikeroute door de kloof, die ons langs en zelfs onder de watervallen voert.

Na twee rustige nachten aan het meer in Watkins Glen is het alweer tijd voor onze laatste bestemming: de Niagara watervallen! De watervallen van Watkins Glen waren al indrukwekkend, maar onderweg werd al duidelijk dat de Niagara warervallen van een heel ander niveau zijn. Rijdend langs de rivier zagen we in de verte een soort rookpluimen boven het water: de dampen van de watervallen. De Niagara Falls liggen precies op de grens van de VS en Canada, maar omdat we begrepen hebben dat we vanaf de Canadese kant de watervallen beter kunnen zien, steken we de grens over en meteen zien we de reusachtige watervallen liggen. Rondom de watervallen ligt een toeristisch stadje dat er op gericht is om zoveel mogelijk mensen, zoveel mogelijk kanten van de waterval te laten zien. We besluiten daar goed gebruik van te maken en stappen als eerste in een bootje dat totaan de voet van de watervallen brengt. Bij de ingang van de rij krijgen we een knalrode poncho en worden even later met een paar honderd andere rode ponchos aan boord gelaten. Alleen het beeld van een bootje vol met rode ponchos is al mooi. Maar als we richting de watervallen varen wordt het alleen maar mooier. We voelen dat de stroming steeds meer tegen de boot beukt en het lawaai van vallend water wordt harder. Als onze boot aan de voet van de watervallen is gekomen, zien we rondom ons alleen maar vallend water. De damp en druppels vliegen ons om de oren en de ponchos blijken niet voor de sier. 80 meter boven ons zien we de rand van de waterval, waar vanaf elke seconde 2 miljoen liter water naar beneden komt.

Er blijkt ook een mogelijkheid te zijn om ‘achter’ de waterval te kijken. De jaren 40 van de vorige eeuw hebben mijnbouwers een gangenstelsel achter de watervallen gebouwd met twee kijkgaten. Als we het nauwe tunnelcomplex doorlopen, voelen we de waterdruk op onze oren. Het gerommel van het water is duidelijk te horen. De kijkgaten op zich blijken niet heel bijzonder: we zien vooral veel vallend water. Aan de rand van de tunnels is een mooi uitkijkpunt gebouwd. Je wordt zeiknat, maar het uitzicht op de watervallen is indrukwekkend. Als we naar ons hotel lopen, blijken we ook aan de bovenkant aan de rand te kunnen staan. Hier is het opvallend stil: rivierwater dat van honderden kilometers verderop komt, stroomt hier in alle rust door. Totdat het opeens de rand bereikt en 80 meter met veel kabaal naar beneden dondert.

Hebben we dan alle kanten van die watervallen gezien? Nee! Dat blijkt als we onze hotelkamer binnenkomen. Vanaf de 26e verdieping blijken we een vol uitzicht op de watervallen te hebben! Als de zon ondergaat, baden de Niagara watervallen zich in het licht. Elke halve minuut krijgt de grote waterval een andere kleur. Het is een heerlijke laatste avond van onze vakantie.

De volgende dag rijden we de laatste anderhalf uur van onze roadtrip. Van de Niagara watervallen naar Toronto rij je langs het grote Lake Ontario. Al vanaf het begin van onze rit zien we in de verte de skyline van Toronto, met natuurlijk de CN-tower als grote blikvanger. De plek waar 2,5 week geleden onze vakantie begon. We maken nog één laatste stop langs Lake Ontario en genieten nog even van het uitzicht en de opmerkelijk hoge golven van het meer. Een half uur later rijden we de parkeergarage van het autoverhuurbedrijf in. We laden onze koffers uit en krijgen het bonnetje. ‘3500 kilometer’, het staat er bijna argeloos op. Het waren 3500 kilometers vol avontuur: kronkende verlaten landwegen, zesbaans snelwegen en onverharde bospaden. Grote steden, bergen, bossen en kust. Ontelbare countrynummers op de radio, Reese’s, halve flesjes water en miljoenen grappen. Alles zit gevat in die 3500 kilometers en nog veel meer in onze herinneringen. We aaien nog één keer over onze auto die 3 weken ons grootste maatje is geweest. Dan rollen we onze koffers door de roldeur, op zoek naar terminal 3.